Marco Ferreri to reprezentant kina nieoczywistego, wymykającego się schematom. Francuz wierzył w upadek wartości, moralności, relacji ekonomicznych, a swoje dzieła uważał za manifest takiego światopoglądu. Stąd wydają się one anarchistyczne i szalone. Paradoksalnie, tak odważne spojrzenie przez całe dekady cieszyło się sympatią kulturalnych elit. Naprawdę w kinie europejskim niewielu jest twórców tak regularnie goszczących w oficjalnej selekcji najbardziej prestiżowych festiwali (8 razy w Cannes, 2 razy w Wenecji, 4 razy w Berlinie). ŻEGNAJ MAŁPKO to abstrakcyjny traktat społeczny i kino postapokaliptyczne w jednym, gdzie porzucona wielka figura King Konga urasta do rangi symbolu upadku społeczeństwa w dobie kapitalizmu oraz staje się zapalnikiem dla schizofrenicznego buntu outsiderów z marginesu. Szukacie korzeni dla antropologicznych fiksacji Lanthimosa? Znajdziecie je w filmie Ferreriego. Dystopijna, obłąkańcza wizja reżysera odmienia przez wszystkie przypadki słowa z przedrostkiem post (post humanizm, post historia etc.), zanim zaczęło to być modne. ŻEGNAJ MAŁPKO to trudne, intelektualne kino, czasem zatracające się w swojej brawurze i wymagające dużo cierpliwości, którą akurat wykazało się canneńskie jury w 1978 roku przyznając filmowi nagrodę Grand Prix.