Ach te porównania! To przecież nie jest sequel, lecz zupełnie osobne dzieło. Film Hitchcocka nie jest więc żadnym oryginałem i obraz Wheatleya wcale do tamtego nie nawiazuje. Jeżeli coś jest oryginałem, to jest to świetna ksiażka Daphne du Maurier.

Moim zdaniem ten nowy film spod szyldu Netfliksa jest lepszy niż poprzednie adaptacje (w tym słynna wersja Hitchcocka). Film oddaje też sprawiedliwość powieści i choć nie zawsze literalnie, to jednak pięknie tłumaczy ją na język kina. (Zachęcam do przeczytania, tym bardziej, że jest teraz w empiku przepiękne wydanie, ja przeczytałma jednym tchem!)

Świetny film. Fantastyczna adaptacja książki Daphne du Maurier. To prawda, że wersja Hitchcocka z 1940 jest lepiej znana i w pewnym sensie ikoniczna, ale koniec końców była to tylko jedna z wielu i moim zdaniem wcale nie najbardziej udana .


Myślę, że nie należy "Rebeki" 2020 porównywać z poprzednimi wersjami filmowymi, to zupełnie osobne dzieło i jeśli coś ma być punktem odniesienia to oryginalna powieść. I tutaj film Wheatleya po prostu się broni. Kładzie akcenty inaczej niż poprzednie adaptacje, ale oddaje sprawiedliwość bohaterom w o wiele wiekszym stopniu, niż wersja 1940.

Hitchcock zrobił film, w którym usiłował wielokrotnoe. "ulepszyć" historię i w związku z tym na przykład śmierć Rebeki zinterpretował, jako wypadek, co odebrało całą moc opowieści i postaciom Maxima i nowej pani de Winter.

Dalej... Więc, skoro wszyscy porównują nową ekranizację, ze starszą: Lily James spisała się, jako pani de Winter, pasuje do roli lepiej. Lily James jest ładną "dziewczyną z sąsiedztwa", a nie olśniewającą urodą jak Joan Fontaine, co lepiej służy roli i kontrastowi z poprzedniczką (jak oni wgl mogli Joan Fontaine wmawiać przeciętność?!).

Maxim Armiego Hammera jest inny niż Laurenca Oliviera, bardziej ludzki, naturalniejszy. Hammer świetnie i z większym niuansowaniem sporteretował żal, poczucie winy, ból, smutek i swego rodzaju bezbronność, podczas gdy Olivier wydawał się jedynie odległy, zimy i gniewny.

Zachowano w tej nowej "Rebece", jak w książce, balans pomiędzy romansem, grozą i psychologią.

No i muzyka! U Hitchcocka każde przerysowane DA-DA-DAM mówiło, co mamy czuć, tutaj... muzyka dopełnia obraz.

Film świetnie komplementuje książkę, jest świeży, oryginalny. Piekny wizualnie i świetny aktorsko

No i porównując "Rebekę" 2020 z dziełem Hitchcocka nie sposób jeszcze raz podkreślić... Hitchcock śmierć Rebeki zinterpretował, jako wypadek, co nie tylko odebrało całą moc postaciom Maxima i nowej pani de Winter (jak pisałam), ale także pozbawiło odbiorcę tego mocnego wstrząsu, który zapewnia książka. Tym samym, wybierając taki obrót spraw nie daje nam szansy na głębsze przyjrzenie się moralnemu aspektowi wydarzeń i nie prowokuje wcale pytań o słuszność postępowania bohaterów. A w powieści konfrontujemy się z trudnym tematem morderstwa i musimy wręcz zadać sobie pytanie o to, co zrobilibyśmy na miejscu nowej pani de Winter. Ta zmiana w fabule jest najgorszym, co reżyser mógł zrobić.

"Rebeka" Wheatleya dużo lepiej potraktowała ten wątek, oddała ten moralny dyskomfort i ten mrok, z którym widz, jak w książce czytelnik, musi się zmierzyć najpierw w konfrontacji z dziełem, a potem w ciszy własnego sumienia. I tak jest znacznie lepiej niż w filmie Hitchcocka.

Brak tego morderstwa w wersji z 1940 roku wszystko nieznośnie banalizuje. Ale tak naprawdę w książce (i świetnie uchwycone w nowej "Rebece") to była okropna sytuacja, trochę, jak w greckiej tragedii, gdzie każdy krok prowadzi do swego rodzaju klęski... Dylemat pozostaje i z nami, jako widzami, czy czytelnikami ma pozostać, świdrować nasze wnętrze: czy umiemy współczuć, czy mamy prawo potępić, albo usprawiedliwić? Czy jest tu wyjście, które uznalibyśmy za słuszne? I czy możemy winić nową panią de Winter za sposób, w jaki podeszła do sprawy? Jak postąpilibyśmy na jej miejscu? Film nie daje gotowych odpowiedzi, ale zostawia nas z tymi wielkimi pytaniami i zaprasza do refleksji.

No i porównując "Rebekę" 2020 z dziełem Hitchcocka nie sposób jeszcze raz podkreślić... Hitchcock śmierć Rebeki zinterpretował, jako wypadek, co nie tylko odebrało całą moc postaciom Maxima i nowej pani de Winter (jak pisałam), ale także pozbawiło odbiorcę tego mocnego wstrząsu, który zapewnia książka. Tym samym, wybierając taki obrót spraw nie daje nam szansy na głębsze przyjrzenie się moralnemu aspektowi wydarzeń i nie prowokuje wcale pytań o słuszność postępowania bohaterów. A w powieści konfrontujemy się z trudnym tematem morderstwa i musimy wręcz zadać sobie pytanie o to, co zrobilibyśmy na miejscu nowej pani de Winter. Ta zmiana w fabule jest najgorszym, co reżyser mógł zrobić.

"Rebeka" Wheatleya dużo lepiej potraktowała ten wątek, oddała ten moralny dyskomfort i ten mrok, z którym widz, jak w książce czytelnik, musi się zmierzyć najpierw w konfrontacji z dziełem, a potem w ciszy własnego sumienia. I tak jest znacznie lepiej niż w filmie Hitchcocka.

Brak tego morderstwa w wersji z 1940 roku wszystko nieznośnie banalizuje. Ale tak naprawdę w książce (i świetnie uchwycone w nowej "Rebece") to była okropna sytuacja, trochę, jak w greckiej tragedii, gdzie każdy krok prowadzi do swego rodzaju klęski... Dylemat pozostaje i z nami, jako widzami, czy czytelnikami ma pozostać, świdrować nasze wnętrze: czy umiemy współczuć, czy mamy prawo potępić, albo usprawiedliwić? Czy jest tu wyjście, które uznalibyśmy za słuszne? I czy możemy winić nową panią de Winter za sposób, w jaki podeszła do sprawy? Jak postąpilibyśmy na jej miejscu? Film nie daje gotowych odpowiedzi, ale zostawia nas z tymi wielkimi pytaniami i zaprasza do refleksji.